Παιδικά χρόνια....η αντίθεση των δεκαετιών '80-90 και της εποχής που διανύουμε...

Σερφάροντας στο διαδίκτυο πήρε το μάτι μου ποικίλα posts περί παλιών παιχνιδιών των δεκαετιών 80-90 που σημάδεψαν τα παιδικά μας χρόνια...άπειρες αναμνήσεις...παταπούφες με αφάνες...τα λατρεμένα μου μικρά πόνυ...ευχούληδες...μπρελόκ lovable bears της Hasbro που μύριζαν φρούτα...clackers...furbies(ακόμα έχω άχτι να αγοράσω ένα)....οι γνωστές σε όλους μας τάπες πόκεμον...lego(3 μπαούλα γεμάτα στο πατρικό μου :P)...cupcakes dolls...teletubbies....o-από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου-λατρεμένος μου Winnie the Pooh...τρελόμπαλες υπαίτιες για πολλές καταστροφές στο σπίτι...πολύχρωμα ελατήρια...νερόμπομπες τα καλοκαίρια...χλαπάτσες που κολλούσαν παντού...κουζινικά αναμειγμένα με λάσπες,χόρτα και πέτρες...λάστιχο...σχοινάκι...μήλα...ψείρες...μπανάνα-ξεμπανάνα...κρυφτό και κυνηγητό...Και μετά από όλο αυτό το ταξίδι στον χρόνο...σκέφτεσαι την κατάντια της εποχής όπου όλα τα σημερινά παιδιά αδυνατούν να καταλάβουν την ευτυχία,την αθωότητα και την απλότητα που βιώσαμε εμείς...καθηλωμένα πίσω από οθόνες υπολογιστών,κινητών τηλεφώνων,κλπ,γίνονται έρμαια της τεχνολογικής δύνης...παιδιά που απολαμβάνουν την χαρά του παιχνιδιού πατώντας κουμπιά...δίχως να διδάσκονται την αρετή της συνεργασίας και της αλληλεπίδρασης...απομονωμένα ανήλικα,έρμαια της τεχνολογίας,του ματεριαλισμού και του καταναλωτισμού...και εκτεθειμένα σε λάθος κοινωνικά πρότυπα...Πραγματικά λυπάμαι που είμαι παρατηρητής αυτού του φαινομένου,θλίβομαι γιατί αυτά τα παιδάκια δεν θα γνωρίσουν ποτέ την ξεγνοιασιά που βίωσα εγώ και οι συνομήλικοί μου...παράλληλα όμως,χαίρομαι που πρόλαβα να ζήσω υπέροχα παιδικά χρόνια,γδέρνοντας συνεχώς τα γόνατά μου,γεμίζοντας το σπίτι παιχνίδια που δεν προωθούσαν εσφαλμένα πρότυπα (κάλπικης) ομορφιάς και (φαινομενικής)τελειότητας,παίζοντας έξω και φωνάζοντας με άλλα παιδάκια...η δική μας ευτυχία τότε δεν ήταν αλληλένδετη με την αγορά ενός tablet και με το πόσα διαφορετικά games διαθέτει το κινητό μας ώστε να σκοτώνουμε την ώρα μας στα σχολικά διαλείμματα...ήμασταν χαρούμενα επειδή λόγου χάριν είχαμε τις περισσότερες τάπες Pokemon ή καταφέρναμε να δημιουργήσουμε έναν πύργο που άγγιζε σχεδόν το ταβάνι αποτελούμενος με όλα μας τα τουβλάκια...Το παιχνίδι την εποχή που ήμουν μικρή ήταν ιερή στιγμή...είχε ουσία και νόημα...σκόρπιζε γέλιο και χαρά...όχι νεύρα διότι δεν καταφέρναμε να περάσουμε σε επόμενο level...